Nawigator

• Katalog
  • Psychoterapia
  • Psychiatria
  • Psychologia zdrowia
  • Rozwój i wychowanie
  • Małżeństwo i rodzina
  • Seksuologia
  • Osobowość, umysł, emocje
  • Psychometria
  • Psychologia ewolucyjna
  • Psychologia społeczna
  • Socjologia
  • Historia psychologii
  • Filozofia
  • Przepisy prawne
  • Metodologia
  • Ważne adresy

• Gorące wiadomości
• Testy psychologiczne
• Porady psychologiczne
• Kontrowersje
• Nowości wydawnicze
• Konferencje, szkolenia
• Słownik psychologiczny
• Forum dyskusyjne

Reklamy

Gorące wiadomości

Choroba dwubiegunowa wiąże się z utratą szarych komórek

Osoby cierpiące na chorobę dwubiegunową, nazywaną też psychozą maniakalno-depresyjną, szybciej niż inni tracą tkankę nerwową w obszarach mózgu odpowiedzialnych m.in. za pamięć oraz rozpoznawanie twarzy - informują naukowcy brytyjscy na łamach pisma "Biological Psychiatry".

Psychoza maniakalno-depresyjna (tzw. choroba dwubiegunowa) jest poważnym schorzeniem psychicznym. Cechuje ją naprzemienne występowanie skrajnych stanów emocjonalnych i nastrojów - depresji i manii. Podczas gdy w depresji chory jest przygnębiony i zniechęcony do życia, to w okresach manii ma nietypowo podwyższony nastrój, jest przekonany o swojej inteligencji, możliwościach i uzdolnieniach, ma wręcz urojenia wielkościowe. Może wówczas w nieprzemyślany sposób wydawać pieniądze, czy nawiązywać nierozważne kontakty seksualne.

W okresie manii nasila się aktywność umysłowa pacjenta, często opisywana jako gonitwa myśli. Chory jest stale rozkojarzony, przeskakuje z jednego tematu na drugi, zmienia zainteresowania i aktywności. Mogą pojawić się halucynacje wzrokowe i słuchowe. W tym stanie chorych często trudno odróżnić od pacjentów ze schizofrenią.

Naukowcy z Uniwersytetu w Edynburgu wykorzystali rezonans magnetyczny do zbadania mózgu 20 pacjentów z chorobą dwubiegunową oraz takiej samej liczby osób zdrowych. Testy wykonane w odstępie czterech lat wykazały, że każdy traci jakąś objętość tkani nerwowej mózgu, ale chorzy na psychozę maniakalno-depresyjną znacznie szybciej niż osoby zdrowe tracili istotę szarą, która jest zbudowana głównie z ciał neuronów i odpowiada za przetwarzanie sygnałów nerwowych.

Badacze zaobserwowali też, że pacjenci, u których straty tkanki nerwowej były największe, mieli najwięcej epizodów manii i depresji oraz najbardziej widoczne osłabienie funkcji mózgu.

- Odkrycie to nie pozwala nam stwierdzić, czy utrata tkanki nerwowej jest przyczyną, czy konsekwencją choroby - komentuje prowadzący badania dr Andrew McIntosh. Zdaniem badacza, możliwe jest, że powtarzające się napady schorzenia uszkadzają mózg i przyczyniają się do straty neuronów. Z drugiej strony, zmiany w mózgu u osób z chorobą dwubiegunową - spowodowane stresem lub uwarunkowane czynnikami genetycznymi, mogą powodować częstsze epizody choroby i nasilać straty tkanki nerwowej, spekuluje dr McIntosh.

- Niezależnie od tego, jak wygląda prawda, nasze odkrycie podkreśla wagę prawidłowego leczenia osób z chorobą dwubiegunową, tak by utrzymywać ich w stanie remisji - konkluduje badacz.

Opublikowano: 2007-07-24

Źródło: Onet.pl